Istraživanja u knizi Sredonjovekovna filozofija su pokazala da srednjovekovlje nije moglo da se svede na padovanski aristotelizam, firentinski platonizam ili pariski sholasticizam, odnosno na Zapad Zapada, nego je to bilo jedno široko, raznovrsno i protivrečno misaono kretanje koje se odvijalo između Damaska, na jugu, i dalekih prostora Irske u čijim manastirima se izučavao grčki jezik i prevodila dela svetih otaca sa istočnohrišćanskih prostora. Istraživanja u ovoj knjizi pokazuju da je i renesansa prostorno nesvodiva. Ona se ne može svesti na kulturni italijanizam petnaestoga i šesnaestoga veka (quattrocento, cinquecento) i na njihovo širenje na zapad i sever Evrope već da je to jedno široko stvaralačko zbivanje u koje vizantijska kultura ulazi kao značajna pretpostavka i sastavni deo. U to kretanje ulazi na poseban nacin i periferija Evrope, a na osnovu velikih geografskih otkrića i značajni prostori novoga sveta. U tom sirokom pokretu naša kultura je zbog specifičnih istorijskih okolnosti učestvovala na jedan reducirani način (literatura, slikarstvo...), ali nije bila suprotnost tom pokretu. Jedan deo propuštenih prilika nadoknađen je u epohi klasicizma i kasnije.

povez:broš, 663 str, format: B5